Зарина Долатаева

Анашым…
Іздеумен келем, іздеумен өтем өзіңді,
Естігім келет бір ауыз жылы сөзіңді.
Жас жаныма серік етіп келемін
Таусылмайтын сабыр менен төзімді.

Анашым…

қалайша қиып, қалайша мені тастадың?
Сенсіз әлем қара түнек, ашық емес аспаным.
У- шуы көп көшелерде кетіп бара жатқанда
Қараймын мен қызыға анасына басқаның…

Анашым…
Кеудеңдегі жүрек пе, әлде темір ме?
Тастар болсаң неге әкелдің өмірге?
Неге, неге аямадың сен мені
Тумай жатып дақ түсірдің көңілге?..

Анашым… хайуан да тастамайды баласын,
Мендей сұлу періштені қайдан енді табасың?
Кеудемдегі СЕН деп соққан жұдырықтай жүректе
Өмір бойы сұрақ белгі болып қана қаласың…

Анашым…
Қатал тағдыр мені қалай аясын?
Тек түсімде маған құшақ жаясың.
Тірі болсаң, тілеймін амандығыңды,
Өлі болсаң… бұйыртсын жұмақ саясын…

Анашым…
Мен сені көрмесем де сағынамын,
Тағдырдың жазғанына бағынамын.
О дүниеде жазаласа Тәңірім,
Араша боп, қасыңнан табыламын.

Білемін, сезем…
Оңашада жасыңды көл ғып төктің,
Мен сені келеді тек бақытт(ы) еткім.
Оралшы тез, кешіремін… бұл өмірге
Жалғыз келіп, келмейді жалғыз кеткім…

Күнде оқимын сен қалдырған хатыңды,
іштей ғана қайталаймын атыңды.
Көп болды ғой, түн ұйқымды сағындым
Қанша таңды сені ойлаумен атырдым…

Анашым…
Азайып бара жатыр күлкім де,
Мәңгілік көз жұмсам ғой бұл түнде.
” Кешір мені!” деп жазыпсың хатыңда
Менің сізге өкпелеуім мүмкін бе?..

Қайран көңіл іштей ғана тынады,
Қайда екен бақыт, шаттық тұрағы?
Не болса да көнем, басқа амал жоқ,
Бұл да, мүмкін, бір Алланың сынағы…

Сені ойлаумен өтеді менің әр күнім,
Білмеймін ғой не кінәмнің барлығын…